12.08.2007r.
Po raz kolejny ruszamy w Wysokie Tatry. Mając w pamięci poprzednie wrześniowe wyjazdy, podczas których zaskakiwał nas śnieg tym razem liczę na prawdziwie letnie upały.
Z powodu wczorajszej wycieczki na Babią dopiero rano kończymy pakowanie i około południa wyjeżdżamy z domu. Przez Zwardoń, Cadcę, Żylinę, Ruzomberok, Liptowski Mikulasz i Poprad kierujemy się do Nowej Lesnej.
Nadzieja na piękną pogodę maleje z każdą godziną. Na początku jest tylko pochmurno, ale na trasie kilkukrotnie przeżywamy prawdziwe oberwanie chmury. Droga zamienia się w rzekę i w zasadzie nie wiem czy lepiej nie zatrzymać się gdzieś i przeczekać. Tyle, że nie bardzo jest gdzie, bo akurat jedziemy przez bardzo malowniczą okolicę ze skałkami po prawej stronie (zastanawiając się, czy ulewa nie zrzuci na nas lawiny kamieni) i wzbierającą gwałtownie rzeką po lewej.
Zatrzymujemy się w końcu w Liptowskim Mikulaszu i nieco zgłodniali wstępujemy do dość dziwnego połączenia cukierni z pizzerią. Szczerze mówiąc przeżycia związane z tak prostą zdawałoby się rzeczą jak zamówienie i zjedzenie pizzy dość mocno obrzydziły mi to urocze skądinąd miasteczko. To, że mimo kart leżących na stolikach zamawia się przy bufecie - ok, lokalny zwyczaj; to że bardzo długo czekaliśmy na jedzenie - dobra, jesteśmy na wakacjach, nie spieszy nam się; to że pizza była zimna - to tłumaczy długi czas oczekiwania :) Ale że kiedy na moment wyszłam do toalety, obsługa zabrała nam ze stolika zapłacone i niemal nietknięte napoje - to już przekracza moje zdolności pojmowania. W dodatku zamiast przeprosin i nowego soku zobaczyliśmy tylko trochę głupią minę kelnerki. Czasem żałuję, że nie umiem się awanturować.
No ale w końcu jestem na urlopie i byle co nie zepsuje mi wakacyjnego humoru. Szczególnie że od razu po przyjeździe do Nowej Lesnej spotkani na przystanku Polacy polecają nam dobry pokój i nie musimy tracić czasu na szukanie kwater. Cena 240 koron jest wprawdzie dość przeciętna, ale za to z kwatery jesteśmy naprawdę zadowoleni.
Wybieramy się jeszcze na mały spacer po Lesnej i świetne ciemne piwo w knajpce przy kościele (22 korony)
13.08.2007r. Velka Svistovka
Budzi nas deszcz, ale w końcu przyjechaliśmy w góry i byle deszcz nas nie zniechęci. Przed 8 jedziemy elektriczką do Smokowca, stąd kolejką na Hrebieniok. Deszcz pada sobie jednostajnie, czasem jedynie dla wzbudzenia naszych próżnych nadziei na poprawę zmieniając się w mżawkę.
Czerwonym szlakiem idziemy do Rainerowej Chaty, ale okazuje się zamknięta. Widać w taką pogodę nie warto otwierać. Siedzimy chwilę pod daszkiem próbując sfotografować strugi deszczu, potem ruszamy dalej.
Po kolejnych 30 minutach jesteśmy przy Chacie Zamkowskiego. Pijemy ziołową herbatkę, suszymy się i zastanawiamy, czy nie przesiedzieć tu całego dnia. W mokrych ubraniach wędruje się naprawdę nieprzyjemnie a nawet kupiona w Smokowcu pelerynka nie do końca sprawdza się w taki deszcz.
Po godzinie ruszamy jednak dalej - czerwonym szlakiem (magistralą) do Skalnatego Plesa a stąd na Sedlo pod Svistovką. Może to sprawa deszczu, ale nawet nie męczę się za bardzo. Mimo że nie mieliśmy tego w planach wchodzimy nawet na Svistovkę. Podobno jest stamtąd rozległy widok, my widzimy tylko mokrą szarość. W ogóle mam pecha do tej trasy - poprzednim razem szliśmy tędy w zadymce śnieżnej.
Zejście z przełęczy ciekawe - ze stromymi kawałkami i łańcuchem który w normalnych warunkach biegnie pewnie wzdłuż strumyka, a w naszym przypadku - w strumieniu. Strumienie i wodospady w ogóle wyglądają pięknie - spienione, burzliwe, jakby nabierały mocy z każdą kroplą deszczu. Ścieżka też zmieniła się w potok i przed schroniskiem możemy wylewać wodę z butów.
Kolejna godzinka w schronisku przy Zelenym Plesie (frytki po 45 koron) i po 16 ruszamy żółtym szlakiem, wygodną, szeroką ścieżką przez Dolinę Zelenego Plesa. Skręcamy na niebieski szlak, żeby dojść do Tatrzańskiej Łomnicy na elektriczkę. Jesteśmy na miejscu parę minut po 19 i nawet nie musimy długo czekać, o 19:20 mamy kolejkę do Nowej Lesnej.
Przed Rainerową Chatą
Wodospad Obrovský (Olbrzymi)
Dolina Zelenego Plesa
14.08.2007r. Vrbov
Wczorajsza deszczowa trasa wyczerpała nas na tyle, że postanawiamy wymoczyć się tym razem w ciepłej wodzie. Zresztą buty muszą mieć czas na przeschnięcie.
Na parkingu przed kąpieliskiem – same polskie auta. Całodniowy bilet kosztuje 190 koron, więc dość tanio. Leżaki niby po 30 koron, ale nikt nie zgłosił się po opłatę. Teren jest dość spory, jeden głęboki basen do pływania, z dość chłodną wodą, drugi płytszy i cieplejszy, do tego basen dla dzieci ze zjeżdżalnią, sporo kiosków i knajpek z jedzeniem. Jesteśmy tu już przed 10 i mimo że nastawiłam się na całodniowe lenistwo około 15 mam już dość moczenia się.
Resztę dnia spędzamy w Kieżmarku, ładnym i zadbanym miasteczku o średniowiecznej zabudowie. Spacerem przechodzimy przez miasto aż na zamkowy dziedziniec. Po wizycie w Kieżmarku droga powrotna też wydaje mi się bardzo malownicza – pofalowane pola i łąki, błękitne niebo z białymi chmurkami i ostre szczyty Tatr na horyzoncie.
Kieżmark
Zamek w Kieżmarku
15.08.2007r. Krywań
Jako że do Strbskiego Plesa droga daleka, już przed siódmą jesteśmy w elektriczce. Około 8:20 ruszamy na szlak. Pierwszy etap jest dość spacerowy, potem podejście przez las a w końcu przez kosówkę, po wyłożonej kamieniami ścieżce. Potem kończą się jakiekolwiek roślinki i zostają same kamienie... Pogoda idealna – błękitne niebo pozwala na podziwianie widoków podczas całego podejścia.
Około 11:30 jesteśmy przed finałowym podejściem – na drogowskazie 45 minut, nam droga zabiera prawie półtorej godziny. Na szczycie sporo osób, znajdujemy sobie jednak zaciszne miejsce między kamieniami i podziwiamy widoki na polskie góry. Poluję też z aparatem na dwa wróbelki które wydają się dość zadomowione na szczycie, zjadają rzucane okruszki i chętnie pozują do fotek.
Idąc za przykładem chyba większości turystów (owczy pęd?) skracamy sobie drogę powrotną ścieżką którą chyba kiedyś biegł szlak. Jest zdecydowanie krótsza, choć z sypkimi kamieniami. Około 14:40 ruszamy z rozwidlenia w stronę Trzech Studniczek. Znowu kosówka, potem las; trasa chyba mniej ciekawa niż ta którą szliśmy w odwrotną stronę. Kawałek przed Studniczkami zachęceni drogowskazem zbaczamy do bunkra partyzantów. Już któryś raz napotykamy na tablice czy pomniki upamiętniające walkę Słowaków z Niemcami. Jakoś zawsze myślałam że to Polacy byli szczególnie walecznym narodem a np. o słowackim powstaniu z 1944r. nie słyszałam w ogóle. Chyba najwyższy czas się dokształcić.
O 16:45 jesteśmy przy Trzech Studniczkach, niestety okazuje się, że na autobus w stronę Strbskiego Plesa nie ma żadnych szans. Na szczęście udaje się nam wprosić do auta dwóm miłym Słowakom, którzy podrzucają nas prawie na miejsce. Tu zjadamy jeszcze gotowaną kukurydzę (30 koron) zapijając ciemnym piwem (też 30). O 19 pakujemy się do kolejki i wracamy do domu.
16.08.2007r. Sedlo Prielom (Rohatka)
Na dzisiaj planujemy długą trasę, więc żeby nie tracić czasu ze Starego Smokowca na Hrebieniok wjeżdżamy kolejką. O 8:35 ruszmy – najpierw zielonym szlakiem żeby zobaczyć wodospady – naprawdę warto. Potem do Rainerowej chaty, która dziś, przy ładnej pogodzie jest otwarta. Po godzinie idziemy już niebieskim szlakiem – Velką Studeną Doliną. Droga wyłożona jest kamiennymi płytami, dość lekko wznosi się w górę więc idzie się bardzo dobrze. Dopiero ostatni odcinek przed schroniskiem to dość męczące podejście. W Zbójnickiej Chacie jesteśmy o 11:25, pogoda dalej piękna, choć wiatr dość zimny. Zjadamy zupkę czosnkową za 50 koron.
Dalsza droga na przełęcz Prielom zajmuje nam godzinę – ostatni stromy i skalisty odcinek to to, co lubię najbardziej. Dobrze, że na szlaku nie ma zbyt wielu osób – zejście po łańcuchach też idzie nam bardzo sprawnie. Potem dość długie zejście po ścieżce z drobnymi, osypującymi się kamyczkami – dobrze, że nie idziemy w odwrotną stronę, podejście tą trasą byłoby wykańczające.
O 14:20 jesteśmy na Polskim Grzebieniu i decydujemy się jeszcze na wejście na Vychodną Vysoką. Wejście po skałkach i zejście tą samą trasą, razem z odpoczynkiem na górze i podziwianiem naprawdę rozległych widoków zajmuje nam 1,5 godziny.
O czwartej zaczynamy schodzić zielonym w kierunku Śląskiego Domu, monotonne deptanie w dół trochę już męczy, zaczynają boleć stopy. Przy hotelu działa bufet z tarasem, ale przysiadamy tylko na kilka minut. Przed nami jeszcze prawie dwie godziny zejścia żółtym szlakiem do Smokowca. To już bardziej „beskidzkie” zejście, czyli leśna ścieżka z wystającymi korzeniami i opadłym igliwiem.
W Smokowcu jesteśmy o 19:20 i tylko nam wydaje, że możemy odpocząć. Elektriczka do Popradu ma tylko jeden wagonik i ponad 10 minut trwa upychanie do niego tłumu podróżnych. Dobrze, że do Nowej Lesnej nie jest daleko...
Wodospady Zimnej Wody
17.08.2007r. Jaskinia Beliańska
Po wczorajszej długiej trasie chcemy trochę zregenerować siły, szczególnie że pogoda nie zapowiada się zbyt dobrze.
Na początek wybieramy się do Jaskini Beliańskiej. Parking w Tatrańskiej Kotlinie kosztuje 100 koron za 2 godziny, lub 150 za cały dzień. Wybieramy krótszą opcję, potem okazuje się że 2 godziny na zwiedzenie samej jaskini wystarcza w sam raz. Droga do jaskini to około 900 metrów łagodnego podejścia. Tablice przy drodze dokładnie informują czego możemy się spodziewać: czas przejścia liczącej 1370 metrów trasy wynosi 70 minut, temperatura w jaskini – 5 stopni Celsjusza, podczas zwiedzania trzeba pokonać 860 schodów. Za wstęp płacimy po 180 koron, grupy zwiedzających liczą około 60 osób, czyli dość sporo. O samej jaskini nie ma się co rozpisywać, dokładne informacje i zdjęcia można znaleźć na stronie Zarządu Jaskiń Słowackich: http://www.ssj.sk
Wchodzimy do środka przed 11, a po wyjściu zaskakuje nas olbrzymia kolejka po bilety – być może na kilka godzin oczekiwania. Zdecydowanie warto było przyjechać wcześniej.
Reszta dnia to krótki spacer po Spiskiej Beli i zwiedzanie Popradu.
18.08.2007r. Koprowy
Wstajemy dość wcześnie, już około 8 jesteśmy w Popradskim Plesie i ruszamy na szlak. Droga do schroniska zajmuje nam godzinę – cały czas asfaltem, w dodatku w mżącym jednostajnie deszczu. Chyba lepiej było podjechać do Strbskiego Plesa i ominąć asfaltową trasę. Za to w schronisku zjadamy wyśmienitą jajecznicę i przed 10, pełni nadziei na poprawę pogody ruszamy dalej.
Deszcz przestaje padać, ale jest mocna mgła (czy raczej sunące nisko chmury). Widoczność zazwyczaj nie przekracza kilku metrów. Początkowo na szlaku spotykamy sporo osób, ale niemal wszyscy idą na Rysy, kiedy skręcamy w stronę Koprowego turystów jest już zdecydowanie mniej. Przed południem jesteśmy na przełęczy pod Koprowym a o 12:40 na szczycie. Podejście jest dość monotonne, poprowadzone zakosami w poprzek zbocza. Na szczycie zimno, widoków i tak nie ma, więc o 13 zaczynamy schodzić, tą samą trasą którą weszliśmy na szczyt.
Po godzinie jesteśmy przy jeziorze którego w tej mgle prawie nie zauważamy :) Jedynie z mapy wynika jak bardzo jest duże. W drodze powrotnej nie wstępujemy już nawet do schroniska i o 17 docieramy do Strbskiego Plesa.
19.08.2007. Wracamy do domu..
Poranna pogoda nie zachęca już do wycieczek. Po drodze zatrzymujemy się jeszcze w Dolnym Kubinie – miasteczko bardzo ładne, choć dziwnie puste. Zadbany deptak, fontanna, ciekawy architektonicznie most, w tle Wielki Chocz - bardzo ładne miejsce na spacery. Wydaje się że w niedzielę, przy niezłej pogodzie powinno tu być o wiele więcej turystów.
